Ooggetuigen van de dekolonisatie in Indonesië

Ooggetuigen uit 's-Hertogenbosch en omgeving vertellen hun familieverhalen over de dekolonisatie in Indonesië.

Dekolonisatie | 1945-1962

Direct na het einde van de Tweede Wereldoorlog riep de Indonesische nationalist Soekarno de onafhankelijkheid uit. De ruggengraat van deze revolusi was een hele generatie van tieners en prille twintigers die bereid was te sterven voor Merdeka, vrijheid. Hun woede over de koloniale tijd kwam onmiddellijk tot uitbarsting. Het gevolg was de Bersiap: op gruwelijke wijze mishandelden en vermoordden deze pemoeda’s maandenlang duizenden mensen die een link hadden met Europa.  

Nederland was fel tegen de snelle dekolonisatie, maar kon niet direct ingrijpen. Het Koninklijk Nederlands-Indisch leger (KNIL) had niet genoeg slagkracht. Pas in maart 1946 kregen ze versterking. In de drie jaar die volgden, zetten 120.000 Nederlandse mannen - vrijwillig of via de dienstplicht - voet aan wal in het eilandenrijk. Zij belandden in een extreem gewelddadige guerrillaoorlog.  

Nederland wilde de jonge Republiek Indonesië koste wat kost verslaan. Geweld en onderhandelingen wisselden elkaar af. Uiteindelijk droeg Nederland, onder grote druk van de rest van de wereld, de soevereiniteit over aan Indonesië op 27 december 1949.