Anne Roos Hosters over haar studio in De Gruyterfabriek

Anne Roos bouwt merken

Niemand anders dan onze oud-commissaris van de Koning stond aan de basis van de studio van Anne Roos Hosters (1995). Samen met Tim Verbakel vormt ze - sinds die ene opdracht van Wim van der Donk - Antigif: een grafisch ontwerpbureau gespecialiseerd in het ‘bouwen van merken’. Gevestigd in de creatieve hotspot De Gruyterfabriek. “Ik houd wel van die oude panden. De buizen aan het plafond, de verweerde vloer, getekend door alle bedrijvigheid. Dat inspireert me.”

Anne Roos Hosters gefotografeerd door Pippilotta Yerna

Antigif. ‘An’ van Anne Roos, ‘ti’ van Tim. “Maar dat is eigenlijk heel negatief, en dat zijn wij dus absoluut niet. Daar moest dus nog iets bij.” Het werd gif. Ook vrij negatief, maar in de creatieve breinen van deze twee ontwerpers is min maal min plus. “Wij bieden onze klanten een oplossing voor hun probleem, net zoals antigif dat doet. We zien een wereld voor ons waar ontwerp niet gebruikt wordt om te misleiden, maar bijdraagt aan een eerlijke en echte boodschap.”

Anne Roos is merkenbouwer. Stel je hebt een goed idee voor een startup, maar bent nog op zoek naar een identiteit. Wat wil ik uitstralen? “Dan ga ik samen met jou onderzoeken wat die identiteit moet zijn”, licht Anne Roos toe. Daarvoor duikt Anne Roos in het bedrijf van de betreffende klant. Tijdelijk maakt ze deel uit van het team, om haar opdrachtgever zo goed mogelijk te leren kennen.

Het eindproduct: een beeldmerk, een logo, een campagne. Soms de opzet van een website, een andere keer een nieuw visitekaartje. Anne Roos: “Eigenlijk alles wat visueel is, digitaal en analoog.”

Haar klantenbestand is breed. In de kaartenbak van Antigif vind je een grote speler als Hela - je weet wel, die van de currysaus - maar ook het Boschveld Ambacht Centrum. En alles wat daar tussen past.

Cor Unum

Hun huidige studio in De Gruyterfabriek was voorheen het atelier van Cor Unum. Gaan we verder terug in de tijd, dan zat er uiteraard een kantoorpand en de fabriekshallen van kruidenierswinkel De Gruyter. Maar dat zegt Anne Roos veel minder. “Ik houd heel erg van keramiek, het is de hobby van mijn vader. Ik vind het dus heel speciaal dat ik nu werk op de plek waar Cor Unum ooit heeft gezeten.”

De Gruyterfabriek. Lees meer over de geschiedenis van deze fabriek.

Daar zie je overigens nu niet veel meer van terug. De ruimte is opgedeeld is verschillende ateliers, die bemand worden door fotografen, performancekunstenaars, filmmakers, keramisten, beeldhouwers en kunstschilders. Met in het midden een overdekte binnenplaats in algemeen bezit. “Buurman - en goudsmid - Anton is de papa. Hij is het aanspreekpunt en organiseert van alles.”

Anne Roos is er helemaal op haar plek. “Ik ben een echte Bossche meid. Ik praat niet plat of zo, maar ik vind het een ontzettend fijne stad. Den Bosch is eigenlijk een groot dorp; gemoedelijk en warm. En alles binnen handbereik.”

Kermis

Het had niet veel gescheeld, of Anne Roos was geboren midden op de markt. Tussen alle bassen en bollen van de Bossche kermis. Hoog in de lucht werd haar vader door de mangel gehaald in de Booster, op de grond stond haar moeder hoogzwanger. Op van de zenuwen of haar man wel heelhuids uit de centrifuge zou komen. Het gevolg: gebroken vliezen. Het tweetal was op tijd thuis aan de Zuid-Willemsvaart, waar hun dochter werd geboren.

Anne Roos herinnert zich niets van haar geboortehuis. Op eenjarige leeftijd verhuisden ze naar De Slagen. In de twintig jaar die volgden, ontdekte ze daar haar liefde voor creëren. Als kleuter ging ze ijverig aan de knutsel, toen ze wat ouder werd volgde Anne Roos schilder- en tekenles. Acht jaar lang, tot de middelbare school.

De zes jaar van het vwo duurde haar te lang. Anne Roos wist eigenlijk al wat ze wilde gaan doen: de kunstacademie. Voor toelating was de havo voldoende. Scheelde weer een jaartje. “Doodongelukkig in de eerste weken van 4 vwo besloot ik over te stappen naar een schoolniveau lager. Twee jaar later startte ik de kunstopleiding aan het AKV | St Joost aan de Onderwijsboulevard.”

Tim

Daar begon het grote twijfelen. “Want binnen het creatieve vlak vind ik heel veel leuk. Het werd grafisch vormgever. Die richting is multidisciplinair. Je werkt zowel met fotografie, als met illustratie, als met typografie. Ja, zelfs filmen hoort bij het vak. Zo kon ik alles blijven doen en hoefde ik niet te kiezen.”

Tijdens de opleiding kreeg ze van voormalig Commissaris van de Koning Wim van der Donk de opdracht voor het vormgeven van een jaarverslag. Door een docent was Anne Roos gekoppeld aan Tim. Die samenwerking verliep uitermate goed, dus een gezamenlijk afstudeerproject lag voor de hand.

Na een succesvolle afronding van de academie gingen de twee samen in een studio aan de slag. Na enkele jaren een ‘zwervend’ bestaan te hebben geleid - Antigif zat tijdelijk in de W2, daarna in een oud schoolpand op Zuid - zijn Anne Roos en Tim nu dus geland in de Spoorzone.

Anne Roos met een object dat haar werk vertegenwoordigd. Gefotografeerd door Pippilotta Yerna.

Drie euro

En het gaat goed met Antigif. “2020 hebben we superslecht gedraaid, maar 2021 is tot nu toe ons beste jaar ooit. We zijn nu al aan het compenseren voor vorig jaar. Mensen willen weer aan de slag, nieuwe dingen opzetten. Ze hebben de tijd gehad om hun droombaan op te zetten en nu mag het weer. Ze durven weer.”

Zorgen over het voortbestaan van haar vak, heeft Anne Roos niet. Ondanks de opkomst van apps die eenvoudig logo’s creëren en belachelijk goedkope grafici in Azië. Niet doorvertellen, maar er schijnt een Indiër te bestaan die voor drie euro een logo ontwerpt en nog kwaliteit levert ook.

“De mensen die voor die opties kiezen, dat zijn ook niet de klanten die bij ons horen. Wij willen een bepaalde gelijkwaardigheid. We zijn tijdelijk onderdeel van het bedrijf, en willen ook zo behandeld worden. Anders kunnen Tim en ik ons werk niet goed doen.” Bovendien heeft een app niet de vaardigheid om zich in te leven. “Wij moeten de identiteit van een bedrijf visueel maken. Dat kan een computer niet, want een identiteit is meer dan alleen een logo.”

We zien een wereld voor ons waar ontwerp niet gebruikt wordt om te misleiden, maar bijdraagt aan een eerlijke en echte boodschap.

Geschreven door Mijke Pol en Rob van Oijen